تحلیل تأثیر ناهمگونی جمعیت بر رشد منطقه ای در ایران

ناهمگونی جمعیت که در مقیاس ملی ناهمگونی­های نژادی، فرهنگی، مذهبی، قومی و قبیله­ای تعریف شده، یکی از متغیرهای مهم تأثیر گذار بر رشد مناطق می­باشد که در سال­های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. ناهمگونی جمعیتی از طرفی، موجب اختلاف ترجیحات و تبعیض شده و در نتیجه، منجر به سیاست­های ضد بهره­وری و کاهش رشد مناطق می­شود و از سویی دیگر، ترکیب قومی و مذهبی، منافعی شامل تنوع در توانایی­ها، تجربه­ها و فرهنگ­ها به همراه دارد که ممکن است به بهره­وری، خلاقیت و نوآوری منجر و موجب افزایش رشد اقتصادی مناطق شود.      بنابراین، در هر جامعه­ای با قومیت­ها و مذاهب مختلف، مبادله­ای بین منافع و هزینه­های ناهمگونی جمعیت وجود دارد. سؤالی که مطرح می­شود، این است که آیا ناهمگونی جمعیت بر رشد مناطق اثر مثبت یا منفی دارد؟ و به طور تجربی چه تأثیری بر رشد مناطق ایران داشته است؟      جهت پاسخ به این دو سؤال در مقاله حاضر، در بخش اول، مبانی نظری تأثیر متغیر ناهمگونی جمعیت بر رشد منطقه ای ارائه شده و سپس با استفاده از آمار 28 استان ایران طی دوره سال های 1379 تا 1385 و با استفاده از تکنیک داده­های تابلویی، تأثیر این متغیر بر رشد منطقه­ای در ایران مورد آزمون قرار گرفتند.  نتایج حاصل از این تحقیق بیان کننده اثر منفی ناهمگونی مذهبی بر رشد منطقه­ای در ایران است.